“İnsan hayatı pamuk ipliğine bağlıdır bazen”

Gittiğimiz hemen, hemen her maçta duyarız bunu. Özellikle atmosferi yüksek maçlarda birden fazla kez duyarız.

Maçın en heyecanlı yerinde, sevdiğimiz kendimizden geçerek söylediğimiz bir tezahüratın ortasında bir ses bir çığlık kesip böler her şeyi ambulans!

Şimdi nerden çıktı bu! Kime ne oldu acaba? Acaba tanıdığım birisi hatta akrabam olabilir mi? diye geçiriveririz içimizden. Kim olduğu önemli değildir aslında. Sonuçta bir insan!

Dün İzmir’de oynanan Karşıyaka-Anadolu Efes maçında 2 sefer bu anlar yaşandı. İlki bulunduğum bölüme uzak olsa da ikincisi hemen üst sıralarımda yaşandı. Üst sıralarda birisi bayılmıştı. Ben dahil herkes ambulans! ambulans! diye kendimizi yırtıyorduk sesimizi saha kenarındaki görevlilere iletebilmek için.

3-4 dakikalık mücadelemiz sonunda çok şükür sesimizi duyurabildik ve Anadolu Efes Benchinden fırlayan kulüp doktoru Erşan Ateş, 1 dakika bile sürmeden salonun bir köşesinden diğer köşesine hatta en üst koltuklara ulaştı. Kendisine bir taraftar olarak ne kadar teşekkür etsem azdır.

Hastanelerde hepimiz görmüşüzdür. Hemşire-Doktor Çağrı sistemleri vardır her hasta yatağının başucunda. Hatta hastaların yattığı odada bulunan tuvaletlerde dahi mevcuttur bu butonlar. Hasta kendisini iyi hissetmediğinde veya bir sıkıntısı olduğunda bu butona basmak sureti ile ilgili kişiyi çağırır.

Sevgili büyüklerimiz bir yasa çıkarsa stat salon ve hatta konser alanlarına bu sistemlerin kurulmasını şart koşsa iyi olmaz mı? Tribünde sesimizi duyurmak için dakikalarca kendimizi yırtıp vakit kaybedeceğimize yakınımızdaki bir buton ile ilgili kişiye direkt mesaj göndersek iyi olmaz mı?

İnsan hayatı pamuk ipliğine bağlıdır bazen. 1 dakika hatta 1 saniye bile çok önemlidir. Peki ya bizler, yani taraftarlar, insan değil miyiz?

Hamdi Şendoğan